ekseriyetle

"dün bizim eve iki kız arkadaş geldi. kapıdan girmeleriyle benim tek bir işaretim doğrultusunda orkestranın eğlenceli müzik çalmaya başlaması aynı ana denk geliyor.

en son ne zaman dişi ve akranım olan bir türdaşım benim odama geldi, cidden hatırlamıyordum. bu yüzden parası neyse verdim, günün 12’şer saati çift vardiye şeklinde iki orkestra tetikte bekliyor; olur da bir karşı cins odama girer diye.
efendim, ben limonatamı verdim, çayımı yaptım. üzerine hoş sohbetimi esirgemeyip gayet formda olduğumu gösteren esprilerle tüm akşamı süsledim. güldük eğlendik. “ilahi erhan” cümleleri eşliğinde omzuma dokundular, “sen bizi güldürdün, allah da seni güldürsün” dercesine ışıldıyordu gözleri.
elbet saatler ilerledi ve kalkmak zorunda kaldılar. ısrar etmedim kalmaları yönünde. tamam bugünü uzun zamandır bekliyordum ama benim de prensiplerim vardır, ağırdan satarım kendimi.
ayakkaplarını giyerkene hanım kızlarımız dedim ki kendilerine;“bakın 5. ve en üst kattayız. aşağı inene kadar yapabildiğiniz kadar gürültü yapın. tüm komşular sesinizi duyup ‘erhan eve kız atmış’ desinler. ertesi gün göz göze geldiklerime kıvanç dolu bakışlar atabileyim.”
birisi merdivenlerde bağlıyordu bağcıklarını. dediklerimi idrak etmeye çalışırken bir anda gülmeye başlaması ile kendisini kaybedip 3 saniye sonra sonunun orası olacağı yuvarlanışı gerçekleştireceğinden henüz haberi yoktu. onu tutmaya çalışırken diğer kızın da dengesini kaybedip beraber düşeceklerini ise ben bile düşünememiştim.
ama oldu.
merdivenlerin sonuna vardıklarında, yukarıdan bakınca hangi kol hangi vücuttan çıkıyor, hangi kafa hangi vücuda ait belli değildi. çok geçmeden de ortalık kan gölüne döndü ve ben kalabalık toplaşmadan eve kilitledim kendimi.
bugün annemle konuştum. baya gürültü yapmış kızlar. sağolsunlar. apartmanı aşıp 5 mahalle öteye namım yayılmış. annem olay unutulana kadar evden çıkmamamı söyledi. ben ise çatıdaki zeplinime atlayıp uçuzlamayı düşünüyorum buralardan. ama mahallenin piçleri sapanla zeplinimi patlatırlar diye de korkmuyor değilim."